Een jaar ook waarin angst en wantrouwen in de wereld de boventoon voerden, culminerend in complottheorieën, verzet en geweld. Letterlijk, verbaal en non-verbaal. Woorden die onschuldig lijken zijn dat niet altijd. Zo wisten al de magiërs uit het Oosten, die de woorden van koning Herodes niet ter harte namen. Ze kunnen uitlopen op (kinder)moord.
Misschien is dat, naast het in bedwang krijgen van het pandemie-geweld, wel één van de grootste uitdagingen voor 2021. Hoe zorgen we ervoor dat tussen al die grote woorden van profileringsdrang en machtsvertoon van de Herodussen van deze tijd, van opzweperij en steeds fellere meningenparcoursen, er nog zachte woorden klinken? Van verbinding en compassie, oprechtheid en authenticiteit, van geloof in samen, genade en het goede? Van stilte en verwondering, geloof, hoop en liefde? Om daarmee een ander klimaat te scheppen, letterlijk en figuurlijk. Met aandacht voor wat weerloos is. Voor wie kwetsbaar zijn. Voor het kleine en het tere.
De magiërs uit het Oosten gingen via een omweg naar huis. Ze verkenden dus een ‘andere route’ terug op weg naar het ‘nieuwe normaal’. Dat gaat voor mij over meer dan ‘Google maps van A naar B’. Dat gaat ook over een weg in je denken, spreken en doen. In je (samen)leven en je zijn. In je hele existentie. Waarin we een leven lang onderweg zijn.
Ik hoop dat dit gloednieuwe jaar ons meeneemt op die route. Voluit vertrouwend op hoop van zegen. De wijzen achterna. Want een pad, zo zegt de Chinese wijze Lao Tse, ontstaat slechts door erop te lopen.
Ds Ineke de Feijter